หัวข้อข่าว: การใช้งบประมาณของกระทรวง ทบวง กรม
ที่มา: คอลัมน์ ไปสู่ถนนดินลูกรัง, คม ชัด ลึก ฉบับวันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 โดย เฉลิมศักดิ์ แหงมงาม
ปัจจุบันงบประมาณของรัฐบาล ผมอยากจะคิดว่า เหมือนกับเค้กก้อนใหญ่ๆ ที่ทุกกระทรวงทบวงกรม องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น แม้ภาคเอกชน องค์กรประชาชน ต่างหมายปอง แย่งชิง เพื่อนำมากองไว้บนหน้าตัก ในกระทรวงทบวงกรมหรือท้องถิ่นที่ตนเองสังกัดให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ กระทรวง กรมใด มีงบใช้มากที่สุด นั่นถือได้ว่าเป็นกระทรวงเกรดเอ หากเป็นนักการเมือง ก็อยากจะเข้าไปนั่งบริหารเป็นเจ้ากระทรวง เพื่อใช้งบประมาณนั้นอย่างอิ่มหมีพีมัน
นี่คือความจริงอันน่าเศร้าของการบริหารประเทศไทย มันเป็นที่มาของการทุจริตคอร์รัปชั่นในภาครัฐหรือราชการในที่สุด สมัยก่อนเราถึงได้เห็น เงินก้อนใหญ่ๆ เป็นฟ่อนๆ ไหลลงมาจากตู้เก็บเสื้อผ้าของอดีตปลัดกระทรวงบางกระทรวงเป็นข่าวระเบิดเถิดเทิง
เราไม่คิดกันเลยว่า จะใช้งบประมาณอย่างคุ้มค่าให้ได้ประโยชน์มากที่สุดและน้อยที่สุด ส่วนเหลือนำไปเพื่อจุนเจือราษฎร ผู้ยากไร้หรือโรคภัยไข้เจ็บที่นับวันการรักษาต้องใช้เงินชนิดคนจนไม่สามารถหาได้เลยตลอดทั้งชีวิต
บางกรม กระทรวง จัดสัมมนาประชุมได้ทั้งปี เกณฑ์ข้าราชการระดับล่างให้เข้าประชุมสัมมนาตามโรงแรมใหญ่ๆ เมืองใหญ่ๆ อย่างว่าเล่น การสัมมนาเหมือนรางวัลตอบแทน เพื่อให้เพื่อนราชการได้ไปพักผ่อน ส่วนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นก็ตั้งงบประมาณไปศึกษาดูงานต่างประเทศ เพื่อให้นักการเมืองท้องถิ่น รวมถึงเพื่อนข้าราชการ ได้สนุกสนานสำราญใจกับการได้ไปพักผ่อนในเมืองแห่งความทันสมัย ทว่าไม่ได้สิ่งไรกลับมาเป็นประโยชน์แก่หน่วยงาน นี่คือสภาพน่าหดหู่ใจที่ยังคงอยู่ในภาคราชการและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
อดีตแต่โบราณ กระทรวงทบวงกรมจะใช้งบประมาณอย่างจำกัด ใช้จ่ายเท่าที่จำเป็น เลือกเฉพาะที่เป็นปัญหากระทบถึงประชาชนส่วนรวม ข้าราชการกระทรวงมหาดไทยน่าจะเป็นแบบอย่างได้อย่างดีในยุคนั้น เพราะสมัยดังกล่าว ผู้ว่าราชการจังหวัด นายอำเภอ สร้างผลงานโครงการ โดยไม่ใช้งบประมาณแผ่นดิน อาศัยความร่วมมือจากพ่อค้า คหบดี และประชาชน ช่วยกันขับเคลื่อนจนงานประสบผลสำเร็จ โดยไม่ใช้งบประมาณแผ่นดินแม้สตางค์แดงเดียว
ทว่า ปัจจุบันไม่น่าจะหลงเหลือวิธีการดังกล่าวอีกแล้ว เพราะแบบอย่างจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ที่ข้าราชการได้รับโบนัสแต่ละปีอย่างเป็นกอบเป็นกำ มีมือถือราชการไว้ใช้อีกต่างหาก เราจึงเห็นราชการหลายๆ ส่วนงานถึงกับตั้งงบประมาณซื้อมือถือวิทยุ แจกจ่ายผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นว่าเล่น แท้จริงคือการนำไปใช้ส่วนตัวพ่วงด้วย เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่า ประเทศไทยน่าจะถึงยุคสังคมอุดมโภคาแล้ว
แท้จริงปัจจุบันบริการภาครัฐ ยังถึงมือประชาชนคนรากหญ้าน้อยเกินไป ชาวบ้านยังได้รับการบริการแทบไม่พอยาไส้ ไม่ว่าคนชรา คนพิการ หรือคนเจ็บป่วยไข้ นักการเมืองจะใช้งบท้องถิ่น พาหัวคะแนน ไปท่องเที่ยว สร้างถนนหนทางเกินจำเป็น ภาคราชการ ยังจัดสัมมนาตลอดทั้งปี
นี่คือการกระจายเม็ดเงิน เพื่อเข้าไปกระตุ้นเศรษฐกิจระดับรากหญ้าได้จริงหรือ ในขณะที่มันยังไม่ถึงมือคนยากจน คนพิการอย่างแท้จริง เพราะผ่านกำแพงหลายชั้น นับแต่กระทรวงทบวงกรม ลงมาถึงองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น แม้กระทั่งจังหวัด อำเภอ เพราะระเบียบ การทำงาน ยังเอื้อให้ผู้บริหารสามารถโยกเงินไปอยู่ในมือของผู้รับเหมา ไม่ได้เข้ากระเป๋าประชาชน
เศรษฐกิจจึงค่อนข้างจะย่ำแย่เหมือนอย่างที่เห็นและเป็นอยู่ในเวลาขณะนี้